काठमाडौंको सडकबाट खातेलाई पुलिसले लखेटे । चार/पाँच जनाको एउटा समूह भागेर सहरबाट थोरै भित्र अर्ध सहरमा पुगे; जहाँ पुलिस पुग्थेन ।
उनीहरू त्यतै बसेर यताउति गर्न थाले । आकाशलाई ओढ्ने धर्तीलाई ओछ्यान बनाएर सुते । दिउँस यताउता जे भेटिन्छ त्यही खाएर पेट भर्थे । खानै पाइएन भने कसैको बगैँचामा फलेका फल चोरेर खान पाउँदा खुब खुसी मान्दथे ।
उनीहरूको दयनीय अवस्था देखेर केही दयालुहरूले खानेकुरा र लत्ताकपडा सहयोग गरे । एउटा राजनैतिक पार्टीले त ठूलै सहयोग गर्यो । बम्पर सहयोग पाएपछि ती खातेहरू बेजोड खुसी भए ।
त्यसपछि उनीहरूले आफ्नो आङका पुरानो लुगा नजिकैको कपास फ्याक्ट्रीलाई सस्तोमा बेचे । त्यो सबै नियालिरहेको एउटा कार्यकर्ता कड्कियो-
‘ओई खाते ! तँलाई हामीले यत्रो सहयोग दिएपछि तेरो अरू सामान किन बेचिस् ? लागूऔषध खान ?’
खाते पनि कमको थिएन, चड्कियो-
‘किन र तिमेरको नेताले जे पनि गर्न हुने, हामीले चाहिँ नहुने ?’
‘के गर्यो हाम्रो नेताले ?’
‘एकातिर विदेशीसँग डलर पाउँ न प्रभु भन्दै चुरे पहाड जोगाउन खोजेजस्तो गर्ने अनि अर्को तिर यहाँको ढुङ्गा गिट्टी त्यही विदेशीलाई बेचेर पैसा कमाउने ? के हो हात लम्काउँदा नि पोल्टाँ, हात झुकाउँदा नि पोल्टाँ ? त्योभन्दा त हामीले टन्नै माल पायौं, बढी भाको बेच्यौं । विदेशीले पैसा पो चन्दा दियो, ढुङ्गा गिट्टी दिएको छ त थोडी ?’
त्यो सुनेर कार्यकर्ता निरास हुँदै बोल्योः ‘यी भन्दा हन्तकाली हाम्रै नेता खाते, विशिष्ट खाते ।’
Copyright © All right reserved to webtvkhabar.com Site By: SobizTrend Technology
